Trudne są chwile pożegnań, bo coś ściska za gardło i łza kręci się w oku. Cieszymy się, że udało się szczęśliwie zakończyć naukę w gimnazjum, ale jednocześnie żal tych dni, które się już nie powtórzą.

Tu zostawiamy ostatecznie nasze dzieciństwo i wkraczamy w życie bardziej samodzielne, dorosłe, dlatego lękamy się. Nikt nie będzie nas prowadził za rękę
i podpowiadał, jak należy postąpić. Musimy sami stawiać czoła życiu – dzień, po dniu.

 

Mamy jednak w pamięci i sercu przestrogi naszych nauczycieli, wychowawców, rodziców; dzięki nim będziemy się mniej potykać, mniej popełniać błędów. Teraz dopiero doceniamy troskę, cierpliwość i umiejętność przekazywania nie tylko wiedzy naukowej, ale także życiowej.

W podziękowaniu drodzy Nauczyciele i Rodzice chylimy przed Wami głowy. Jednocześnie przepraszamy za chwile niemiłe, za przykrości, których byliśmy przyczyną.
Konferansjer II:

Dziś, tuż przed zakończeniem roku szkolnego, obiecujemy, że ten bezcenny dar poznawania wiedzy, jaki otrzymaliśmy w tej szkole, będziemy rozwijać i pielęgnować, aby nie zawieść Waszego zaufania i wiary w nasze możliwości.

Każdy z nas zostawił w tej szkole cząstkę siebie. Tu przeżywaliśmy radość sukcesów i gorycz porażek. Tu zawiązały się przyjaźnie i pierwsze miłości, które teraz będą musiały przejść próbę okrutnej rozłąki.

Chcielibyśmy pozostać w pamięci naszych nauczycieli i kolegów. Mamy nadzieję,
że zachowacie nas wszystkich w serdecznej pamięci.

Dawno i niedawno temu, a było to 1 września Anno Domini 2004, po raz pierwszy, przekroczyliśmy próg szkoły – naszego gimnazjum. Pełni lęku i nadziei rozpoczęliśmy naukę w pierwszej klasie. Pasowano nas na uczniów - gimnazjalistów. Przez trzy lata nasza pani i pan byli naj: najważniejsi i najmądrzejsi. Przez te lata walczyliśmy
o dobre stopnie. Staraliśmy się, by nasza klasa była najlepsza.

Szkoła to nie tylko lekcje. Dobrze pamiętamy naszą pierwszą szkolną dyskotekę
w gimnazjum, pierwszy biwak, pierwsze górskie wędrówki czy pierwsze szkolne miłości.
Konferansjer I:

Ale te trzy ostatnie lata to także okres buntu i przekory. Staliśmy się krytyczni, nieposłuszni, a czasami nawet złośliwi. Jednak mimo tego podziwialiśmy tych wychowawców, którzy literę prawa połączyli z literą serca.

Szanowaliśmy tych, którzy wiedzę naukową potrafili połączyć z mądrością życiową, wymagając, umieli zastosować taryfę ulgową. Rozumieli, że uczeń tak jak dorosły ma dobre i złe dni, kłopoty ze zdrowiem i z najbliższymi w domu. Dzisiaj w naszym wspólnym marszu dobiegamy do mety. Za ten wspólny marsz, za trud wychowania, kształcenia i nauczania, za świętą cierpliwość, dobroć i wyrozumiałość serdecznie dziękujemy.
Konferansjer I:

Dziękujemy dyrekcji, gronu pedagogicznemu i wszystkim pracownikom naszej szkoły. Dziękując, życzymy, by każde następne pokolenie, które będzie przekraczało progi tej szkoły, było lepsze od poprzedniego. Wszystkim Wam Kochani dedykujemy wiersz:

Wiersz: "Kiedyś..."

                  Chciałbym kiedyś tu powrócić,